Caner Almaz’ın Duvarlar romanı 2025 NDS Edebiyat Ödülü’ne layık görüldü
12 Eylül öncesi, 1970’ler Türkiye’sinin üniversitelerinin merkezinden anlatan Duvarlar, düz yazı içeren roman, hikaye, hikaye, günlük, biyografi, masal, deneme üzere çeşitlerden oluşan ve Türkçe olarak 2022 ile 2024 ortasında yazılmış kapsamlı yapıtlarla birlikte 2025 NDS Edebiyat Mükafatı için aday gösterilirken; tekrar tıpkı yayınevinden çıkan Gamze Güller’in Zürafanın Bildiği ve Vildan Külahlı Tanış’ın Çizgide Bir Kukla kitaplarının da yer bulduğu altı finalist ortasından birinci sınıf ödüllere sahip olduğu görüldü.
Sayfa: 272
“UMUTLARIN GEÇMİŞİ…”
Caner Almaz, birinci romanı Yaşamaklar’da, kırılgan bir inançla birleşen tutunan Kenan ve Füsun’un “hayatı atlatma” gayretine ortak demişti okurunu. Artık Duvarlar; öyküsünün başına, sahnenin gerisine, 1970’li yıllara uzanıyor.
Bir nesil evvel, yakın tarihimizin acıları ortasında kendi süreçlerini yürüyüp kendi seçimlerini yapan Halil, Birgül, Aysel ve Oğuz’un omuzlarındaki yüklerinde incelikli lakin serinkanlı bir üslupla ses veren Caner Almaz, aşk, dostluk, sağlam, ülküler ve ihanetle sınanan günün bir jenerasyonun hesabını anlatıyor: “Umutların geçmişini biriktirebildiği mi?”
“İNSANIN MESKENİ MEMNUN OLDUĞU YERDİR”
“Paketten birer sigara daha ucuza. Konutun kapısına bakıyorum: Boyası, cilası kavlamış. Damı rutubetten kabarmış meskeni izliyorum. Konut diyorum, insan memnun olduğu yer. Birkaç saat evvel evsizdim, artık huzurla rutubetli dama bakıyorum. İnsanın konutu Halil, keyifli olduğu yer.”
YAŞAMAKLAR
Sayfa: 176
İNSANLARIN HAYATINI ANLATMAK
Aynı kanılarla tıpkı tarafa bakarken birebir şeyleri görürken bile yalnızlığın yetersizliğinden kurtulamayan Kenan ve Füsun, geçmişin kırıklarını onarıp hayat çatlaklarını kırılgan bir inançla doldurmaya çalışırken birinde teselli bulamanın çaresizliğiyle yüzleşiyor.
Berikinin kıssasından sızan acı ötekinin ayağına dolanıyor; Ötekinin ruhu kemiren hasret berikinin kanadını kırıyor. Sevmek şimdi bilmiyor; koca dünya bir mesken, iki eksik bir tamam bilmiyor: Onun yaradanı bir gün su altında kalıyor.
Caner Almaz, birlikte yürünen yolların, bugünün geçmişi arayanların, herkesten çok biriyle konuşanların, hevesleri endişelerinde boğulanların, mağdur edildiğince zalimleşip bağışladıkça kendine kalanların öyküsüne taze bir nefes katıyor birinci romanıyla: “Nasıl oluyor bu yaşıyorlar, insanların hayatı nasıl atlatılıyor?”
Kitaptan bir alıntıyla devam edelim;
“İÇİM AĞRIYORDU”
“İçim ağrıyordu, bunu kimseye anlatamazdım. İş çıkışı anneme uğradım. Yatağında bir tüy üzere, hareketli narinler vardı. Baş ağrılarından şikayet etti. ‘Anne,’ dedim, ‘Füsun gitti.’ Bana uzun mühlet baktı. O denli muameleyle baktı ki ağladım. ‘Gitmemiştir, bir yerde saklanmıştır.’
