Bağlamayla felçli kolunu iyileştirdi, çocukluk hayalini gerçekleştirdi
Gaziantep’te yaşayan 68 yaşındaki Birsel Dağcılar, 15 yıl evvel yüksek tansiyon nedeniyle geçirdiği kısmi felç sonucu sol kolunu kullanamaz hale geldi. Uygulanan tedaviler ve tabiplerin yönlendirmeleriyle, fizikî rehabilitasyon emeliyle Şahinbey Belediyesi’ne bağlı Özgecan Hanımlar Yüzme Havuzu, Spor ve Kültür Merkezi’ne gitmeye başladı. Bu süreç, Dağcılar’ın hayatında değerli bir dönüm noktası oldu.
Yaklaşık 10 yıl evvel, çocukluk hayali olan bağlama çalma isteğini gerçeğe dönüştürmek için bağlama kursuna kaydoldu. Birinci başlarda elini tam açmakta zorlansa da, yıllarca hayalini kurduğu bu enstrümanı çalabilmek için azimle çalıştı. Vakitle, müziğe olan sevgisi ve eğitmenlerinin dayanağıyla hem fizikî uygunlaşmasını hızlandırdı hem de bağlamayı çalmaya başladı. Bağlama, sadece bir müzik aleti değil, tıpkı vakitte onun için felçten kurtulma çabasının en güçlü aracı oldu.
“AİLEMDE MÜZİK ÇOK KIYMETLİ, BİZİM İÇİN BİR TUTKU”
Çocukken bağlama çalmayı her vakit arzuladığını belirten Dağcılar, müzikle olan bağını şu biçimde lisana getirdi:
Küçüklüğümde bağlama çalan büyüklerime hayranlıkla bakardım, lakin o vakitler müzikle uğraşmak çok güç bir şeydi. İçimde kalan bir hevesti. Yaş ilerledikçe insan bir şeylere yönelmek istiyor, lakin daima diğer işler çıkıyor. Bir gün tesadüfen bağlama kursu açıldığını duydum ve çabucak katıldım. Başlarda birkaç defa bıraktım, ama sonunda devam etmeye karar verdim. Eşim de bana çok dayanak oldu, o da ut çalıyor. Ailemde çok sayıda müzisyen var, birçok konservatuvar mezunu. Müzik bizim için bir ömür biçimi.
Dağcılar, sıhhati elverdiği sürece müziği hayatının bir kesimi olarak devam ettirmek istediğini, her işte en düzgününü yapmayı hedeflediğini vurguladı:
Bağlamayı istediğim düzeye getiremedim, zira geç başladım. Ancak asla vazgeçmedim. Daha evvel felç geçirdiğim için sıhhatimi geri kazanmak için fırsatlar arıyordum. O devirde Özgecan Yüzme Havuzu açıldı, evvel spor salonuna gittim, sonra 1,5 yıl boyunca yüzdüm. Bedenimi toparladım, elimi ve kolumu güçlendirdim. O sıralarda bağlama kursu açıldığında çabucak kaydoldum.
“AZMİN ELİNDEN NE KURTULUR”
Başlangıçta parmaklarını bile açmakta zorlanan Dağcılar, yıllar süren sabırlı çalışmalarının sonunda bağlama çalmaya başladı. O süreci şu sözlerle anlattı:
İlk başlarda ellerim neredeyse hiç açılmıyordu, bağlama tutmak bile imkansız üzereydi. Fakat vazgeçmedim. Sabırla çalışarak, artık sol kolumda hiçbir sorun kalmadı. Evvelden elimle tabak bile tutamazdım, kolumla takviye alırdım. Fakat artık her şey olağan. Kurslar yalnızca fizikî bir rehabilitasyon değil, birebir vakitte hayallerimi gerçekleştirme fırsatı oldu. Bu imkânı bana sunan herkese sonsuz teşekkür ediyorum.
Birsel Dağcılar, müzikle ve azimle tekrar hayat bulduğunu, bundan sonra da birebir kararlılıkla yeni amaçlarına ulaşmayı sürdüreceğini belirtti.
